Prolog

Wypisuję dane jednego z zadań matematycznych, jakie zadała mi moja osobista nauczycielka na ostatniej lekcji. 

Otrzymałam prywatne nauczanie odkąd tylko wyszłam z zakładu psychiatrycznego, w którym zamknęli mnie na całe 6 miesięcy. 

Spowodowane to było głęboką depresją jaką przechodziłam. Potrafiłam przesiedzieć w swoim pokoju całe 3 dni, zamknięta na każdy spust, po prostu patrząc na ścianę, sufit, okno, cokolwiek.

Jadłam jeden posiłek dziennie, który później i tak zwracałam w toalecie w postaci wymuszonych wymiotów. 

Moja depresja głównie opierała się na braku pewności siebie. Od małego miałam skłonności do nieumiarkowanego jedzenia, co oczywiście odbiło się na mojej wadze oraz wyglądzie. 

Byłam chodzącym pulpetem- byłam okrągła i zawsze rumiana na twarzy, jak pulpet w sosie pomidorowym. 

Ale teraz jest inaczej. Teraz mam niedowagę i w końcu wyglądam jak człowiek. I inni zazdroszczą mi wagi, tak jak ja im kiedyś zazdrościłam. 

Wzdycham z irytacji na samą siebie, ponieważ nie potrafię skupić się na robieniu zadania przez te ciągłe myśli. 

Rzucam długopisem o zeszyt, chowając twarz w dłonie. Mam dość. 

Wtem otrzymuję wiadomość na swój telefon. To zapewne Cornelia, moja jedyna przyjaciółka. 

Z małym uśmieszkiem sięgam po telefon, odblokowując jego ekran, od razu wybierając wiadomości.

Od: Nieznany
"Gotowa na swoją śmierć, suko? Zabawę czas zacząć."

To na pewno nie jest Cornelia...

~*~

Hej, tutaj Oliwia z ask'a @marquisediamonds94!

To moje pierwsze FanFiction, więc z góry uprzedzam, iż nie będzie ono od razu wysokich lotów, jednak mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu! :)

Każdy komentarz mile widziany, nawet ten krytyczny.

Do następnego!